اولین مرگ های تصادفی در دهه های پایانی قرن نوزدهم اتفاق افتاد. تا دهه 1950، صنعت خودرو اهمیت چندانی به ایمنی نمی داد و هر آزمایشی که سازندگان انجام می دادند بر روی حیوانات یا داوطلبان انسانی و اجساد انجام می شد. در سال 1966، کتابی به نام ناامن با هر سرعتی در ایالات متحده پرفروش شد و کنگره قانون ملی ایمنی وسایل نقلیه موتوری و ترافیک را تصویب کرد که منجر به ایجاد آژانس ملی ایمنی ترافیک بزرگراه یا NHTSA در سال 1970 شد. . این وقایع و رویدادهای دیگر، توسعه آدمک های آزمایش تصادف را ضروری می سازد که می توانند پاسخ تشریحی انسان را به طیف کامل نیروهای احتمالی تصادف شبیه سازی کنند.
عروسک ها چگونه به دنیا آمدند؟
در سال 1949، آزمایشگاه های تحقیقاتی آلدرسون و شرکت مهندسی سیرا اولین آزمایش کننده تصادف به نام Sierra SAM را برای آزمایش صندلی های جهشی هواپیما، کلاه ایمنی پرواز و مهارهای خلبان توسعه دادند. در دهه 1950، آزمایشگاه های هوانوردی کورنل تصادفات وسایل نقلیه را بررسی کردند تا چگونگی ایمن تر کردن خودروها را بررسی کنند.
در اوایل دهه 1950، پایگاه نیروی هوایی هولامان تست های تصادف را با استفاده از آدمک های آلدرسون و سری 50 انجام داد. این مانکن ها شامل مردان متوسط \u200b\u200bو درشت اندام و زنان کوچک برای تست تصادف از جلو بودند.
در سال 1971، ویژگی های سری VIP توسط جنرال موتورز به همراه بخش هایی از معماری سیرا در هیبرید I گنجانده شد و شبیه سازی را بهبود بخشید. در سال 1973، با پشتیبانی NHTSA، به روزرسانی های بیشتری در سری Hybrid II انجام شد که این مدل را با شانه ها، ستون فقرات، زانوها و مستندات بهبود یافته ارائه کرد.
آدمک های VIP، Hybrid I و Hybrid II بیشتر برای آزمایش کمربند ایمنی استفاده می شد که بیش از نیمی از صدمات جدی ناشی از ضربه های سر بود. بنابراین ساختگی قوی تر و پیشرفته تر مورد نیاز بود تا خودروسازان بتوانند تکنیک های مؤثری را برای جلوگیری از آسیب های گردن، قفسه سینه، پا و سایر آسیب ها در انسان ها در هر سن، اندازه و شکل توسعه دهند.
علاوه بر این، این نیاز منجر به معرفی Hybrid III در سال 1978 شد. Humanetics یک پیشرو در علم و فناوری در ایجاد مانکن هایی برای آزمایش تصادف بود که در قرن بیست و یکم ماموریت خود را برای محافظت از راننده و سرنشینان وسایل نقلیه از جمله برخوردهای جانبی گسترش داده است. ، ضربه های عقب، حضور کودکان، مدل های عابر پیاده و غیره
در سال 1995، این شرکت شروع به ارائه ساختگی های مجازی بر اساس مدل های فیزیکی برای فعال کردن تست تصادف مجازی کرد. فن آوری تست خطای مجازی جمع آوری داده ها را به طور کامل یکپارچه می سازد و در نتیجه انعطاف پذیری بیشتر، تکرارپذیری بالا و کاهش زمان راه اندازی در طول آزمایش را به همراه دارد. تجزیه و تحلیل به کمک کامپیوتر یک مکمل مقرون به صرفه برای آزمایش فیزیکی یک محصول است.
استفاده از اجساد در تست تصادف!
به تازگی ویدئویی مربوط به دهه 1970 منتشر شده است که در آن از انسان در تست تصادف به جای آدمک های تست تصادف استفاده می شود! در این ویدئو مهندسان آلمانی با قرار دادن داوطلبان در معرض تصادفات واقعی، ایمنی خودرو را ارزیابی می کنند.
برخورد شدید خودروها با یکدیگر یا درختان در حاشیه جاده ها، بررسی نقش کمربند ایمنی و عملکرد صندلی ها در هنگام برخورد از جمله سناریوهایی است که در آن از داوطلبان درخواست کمک می شود.
ویدئوی فوق برای اولین بار در سال 1985 در یک برنامه تلویزیونی با هدف نشان دادن اهمیت بستن کمربند ایمنی پخش شد.
او در توجیه استفاده از انسان های واقعی به جای آدمک های تست تصادف، اظهار داشت که هر چقدر هم که آدمک ها با دقت ساخته شوند، نمی توانند به خوبی انسان های داوطلب عمل کنند. به همین دلیل است که آزمایش های انجام شده توسط مهندسان آلمانی برای دانشمندانی که در مورد تأثیر آسیب ها تحقیق می کنند، اهمیت زیادی دارد!
خوشبختانه هیچ یک از حاضران در تست ها آسیبی ندیدند و حتی یکی از رانندگان بعد از تصادف شروع به خندیدن کرد! گفته می شود که چنین آزمایشاتی حتی بر روی جسد انسان نیز انجام شده است.
این مشکل در سال 2013 توسط برخی از محققان اسپانیایی که با کمبود بودجه مواجه بودند تأیید شد. به گفته این محققان، هزینه استفاده از اجساد در مقایسه با مانکن های 120000 پوندی بسیار کمتر است و گاهی اوقات نتایج آنها به واقعیت نزدیکتر است.
به گفته آنها، پارک فناوری آلکانیز واقع در شمال اسپانیا یکی از شش مکان در جهان است که از جسد انسان برای انجام برخی آزمایشات تصادف استفاده شده است. این اجساد پس از کالبد شکافی و کالبد شکافی در دانشگاه ها به محققان فعال در حوزه ایمنی خودرو تحویل داده شد.
اگر بخواهیم نگاهی گذرا به تاریخچه استفاده از انسان یا اجساد در تست های تصادف بیندازیم، باید به بیش از نیم قرن قبل برگردیم. قبل از دهه 1950، خودروسازان معتقد بودند که هیچ کس نمی تواند از یک تصادف شدید جان سالم به در ببرد. اما زمانی که دانشگاه ایالتی وین در دیترویت تصمیم گرفت آستانه تحمل تصادف بدن انسان را ارزیابی کند، محققان برای یافتن موارد مناسب به دانشکده های پزشکی هجوم آوردند.
در سال 2008، یک نشریه سوئدی در گزارشی فاش کرد که ساب آزمایش های ایمنی را روی جسد انسان انجام داده است.